Do historii światowej sztuki przeszedł jako autor instalacji Lego. Obóz Koncentracyjny z 1996 roku. Wsławił się również przerabianiem słynnych fotografii, aby odwrócić ich sens. Zbigniew Libera to postać w polskiej sztuce legendarna. Niekomercyjny, nieobliczalny i oryginalny. Mający wciąż wiele do powiedzenia na temat współczesnej spauperyzowanej rzeczywistości. Jest artystą wypowiadającym się na temat kultury konsumpcyjnej czy mechanizmów widzenia i sposobów percepcji kultury wizualnej. Jest artystą wolności, demaskującym mechanizmy manipulacji obrazem.
[Żródło: materiały prasowe]
Zbigniew Libera jest uznawany za prekursora sztuki krytycznej, tzw. sztuki ciała oraz estetyki queer, którą wprowadził pod koniec lat 80-tych w swoich fotograficznych autoportretach. W swoich pracach analizuje i krytykuje przyjęte konwencje, kulturę (masową), tradycyjne modele wychowania. Bada relacje między sposobem wychowywania dzieci a ogólnie przyjętym postrzeganiem cielesności, m.in. tworząc makabryczne „zabawki”. Porusza kwestie manipulowania obrazami przez popularne media. Głównym celem jego twórczości pozostaje jednak własne doświadczenie – konfrontacja z rzeczywistością. Jedną z jego bardziej znanych prac jest projekt Lego. Obóz koncentracyjny, który stworzył w 1996 roku. Inne projekty artysty:
Co robi łączniczka?, 2005 — książka, której współautorem jest Darek Foks, dotyczy wydarzeń powstania warszawskiego, jednak jej celem nie jest opowiadanie historii. Artystów interesuje, w jaki sposób dzieje historyczne funkcjonują w pamięci zbiorowej, jak są odtwarzane przez współczesne media, jakim rodzajom fabularyzacji ulegają i jakie stereotypy przyjmują. Do książki zostały dołączone fotokolaże, w których gwiazdy kina przełomu lat 50-tych i 60-tych zostają przedstawione na tle zniszczeń wojennych. Jest to kolejna próba ukazania traumatycznego przeżycia w sztucznej, pozytywnej scenerii.
Pozytywy, 2002–2003 — cykl fotografii trawestujący obrazy z gazetowych reportaży, ukazujące wydarzenia „traumatyczne”, m.in. wojnę, obóz koncentracyjny, trupy żołnierzy. Działanie artysty ma charakter eksperymentu psychoterapeutycznego, szuka metody, jak poradzić sobie z traumatycznymi przeżyciami.
Mistrzowie, 2003 — cykl powstały jako protest artysty, ze względu na odmowę pokazania jednej z prac Libery, Lego. Obóz koncentracyjny, na weneckim Biennale w 1997 roku. Kurator wystawy polskiej, Jan Stanisław Wojciechowski, uznał, że praca doprowadzi do międzynarodowego skandalu oraz wpłynie negatywnie na stosunki polsko-żydowskie, za co Libera zdecydował nie ukazywać jakichkolwiek swoich prac na Biennale. W Mistrzach działanie artysty polegało na publikacji w prasie sfałszowanych, obszernych artykułów, prezentujących twórczości wybranych przez Liberę osób, którzy dotąd byli negowani przez oficjalną historię sztuki polskiej. W dokonanym wyborze znaleźli się Andrzej Partum, Jan Świdziński, Leszek Przyjemski, Anastazy Wiśniewski i Zofia Kulik.
Teofilów 90, 1990 Urządzenia korekcyjne, 1989 — seria przedmiotów — dzieł sztuki, które naigrawają się z nowych towarów „zachodnich”, służących nadmiernej estetyzacji ciała, a które wchodziły na polski rynek po upadku komunizmu. Tak powstały m.in. Możesz ogolić dzidziusia, jako forma super zabawki — lalki, której można ogolić owłosione nogi, oraz Universal Penis Expander, urządzenie w formie sprzętu siłowego wraz z akcesoriami, służące do wydłużania penisa. Urządzenia korekcyjne przyniosły Liberze uznanie i przyczyniły się do zaproszenia artysty na wenecki Biennale w 1997 roku, w którym uczestnictwa odmówił.
Kultura zrzuty w Teofilowie, 1987
Jak tresuje się dziewczynki, 1987 — film ukazujący czteroletnią dziewczynkę, która jest uczona przez starszą kobietę, jak się malować, jak podobać się płci przeciwnej. Film porusza temat autokreacji, przyjmowania narzuconych przez społeczeństwo ról. Film stał się popularny w drugiej połowie lat 90. po wystąpieniu amerykańskich feministek.
Obrzędy intymne, 1984 — film, w którym Libera ukazuje siebie, jak opiekuje się własną babcią, Reginą G., będącą już schorowaną osobą, niemającą kontaktu z otaczającą rzeczywistością. Artysta podejmuje problem uprzedmiotowienia ciała, przekracza granice intymności, wzbudzając stan zażenowania u widza, ale także jest to próba afirmacji rzeczywistości, starości i śmierci. — Wikipedia
Zbigniew Libera (ur. 7 lipca 1959 w Pabianicach) — polski artysta, autor instalacji i wideoinstalacji, fotografik i performer, twórca obiektów artystycznych. Od 1979 roku studiował na Wydziale Pedagogiki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Studia te przerwał po roku i związał się ze środowiskiem łódzkiego „Strychu”. Na początku lat 80-tych podjął współpracę z Solidarnością, dla której drukował ulotki, a w 1981 roku, po wprowadzeniu stanu wojennego, także ulotki i plakaty przeciwko wydarzeniom w kopalni Wujek. Jego pierwsza wystawa ukazała się wiosną 1982 roku na „Strychu”. W sierpniu artysta został aresztowany przez Służbę Bezpieczeństwa i oskarżony o drukowanie prasy podziemnej. Stanął przed sądem wojskowym w Łodzi. W więzieniach (w Łodzi i Hrubieszowie) przesiedział półtora roku. Okresowi temu przypisuje się decydujące znaczenie dla kształtowania osobowości twórczej Libery. Po wyjściu z więzienia (amnestia) Zbigniew Libera podjął współpracę z łódzką Kulturą Zrzuty, współtworzył czasopismo „Tango”. Istotny wpływ na rozwój języka artystycznego Libery mieli Zofia Kulik (dla której w latach 80. pracował jako model), Jan Świdziński, Anastazy Wiśniewski oraz Andrzej Partum. Od 2006 roku Libera prowadzi nomadyczny tryb życia. Od 2009 działa jako profesor na ASP w Pradze. Współpracuje z Galerią Raster. Więcej: Raster
Foto: Albert Zawada
ZOBACZ RÓWNIEŻ:
-
Nie sztuka dla sztuki czyli malarstwo o życiuOprócz twórczości czysto malarskiej artysta projektuje okładki książek, tworzy plakaty jak i scenografie teatralne. Wśród jego stałych odbiorców jest m.in. Teatr Fronteras Inútiles z Montevideo w Urugwaju.
Po której jesteś stronie? (Nie)jesteś produktemDlaczego rząd miałby oszukiwać obywateli? Ponieważ chce, żeby społeczeństwo było posłuszne i nie wtrącało się do ich spraw. W końcu pieniądze są najważniejsze a budżet państwa okraść najłatwiej.
Stary dobry Mistrz.
Najlepszy