Emoralni*

10 kwietnia 20222 kwietnia 2023

A jednak wojna. Felieton przed końcem świata

Wojna. Dłuższa dygresja na temat piękna świata. C. GRETKUS

Pierwsze dni wojny Rosji z Ukrainą budziły żywe, spontaniczne, naturalne i niewymuszone reakcje; z przyjemnością śledziłem ponoszenie strat przez agresora. Cieszyła mnie każda jego klęska. Lecz gdy mijał pierwszy tydzień walk, a rosyjska furia przybierała na sile, a ukraiński opór okupiony był coraz bardziej niewyobrażalną ceną ludzkich ofiar, zacząłem mieć dość.

8 kwietnia 202217 lutego 2023

Cyberpunk. Jego mieszkanie przypominało skłot

Victor Ficnerski „Cyberpunk”

Miał za sobą 4 wizyty w zakładzie psychiatrycznym, 3 próby samobójcze, sznyty na ramionach i chude, wymizerowane ciało. Przyszedłem go odwiedzić gdzieś w trakcie 2. lockdownu, w okolicy premiery Cyberpunka 2077. Spytał mnie jak leci. Powiedziałem, że pewnie tak, jak wszystkim. Budzę się z myślami samobójczymi, idę biegać i potem mi przechodzi. Powiedział, że u niego właśnie to samo. Byle skończyć tę cholerną grę. Potem może się zawijać.

Zobacz także: Speedrun pop. Żadnych zbędnych norm. Życie nie jest dla przeciętniaczków [ebook].

Jego mieszkanie przypominało skłot. Prawdziwą melinę. Widziałem to już w tak wielu różnych miejscach. Tylko gamingowy laptop i monitor były czyste. Resztę pokrywał lepki kurz. W kuchni nie było światła, lodówka nie była podłączona, w salonie walała się elektronika i przewodniki do papierowych RPG. Resztki śmieciowego żarcia, butelki po piwie, butelki po energetykach. Odpalił tę cholerną grę i mówił coś o remoncie, o nowych meblach, o swojej kobiecie z dzieckiem, z którą się rozstał. Powiedziałem, że mogę mu pomóc ze sprzątaniem. Powiedział, że z jego kobietą to był chyba błąd, bo nie było różowo, ale przynajmniej nie miał depresji. Wypiłem chyba dzbanek herbaty, a on wypił kilkanaście piw. Powiedział, że pojedzie na Connewitz po białe. Zasugerowałem, żeby został przy piwie. Potem pojechałem do domu.

Tłukąc się tramwajem myślałem, że ciężko komukolwiek pomóc.
Potem pomyślałem, że Cyberpunk 2077 jest przereklamowany.

Victor Ficnerski (1990) — publikował w Wyspie, Fabulariach, EleWatorze, Afroncie, Arteriach, Cegle, Czasie literatury, Ricie Baum. Fragmenty mikropowieści w książkach “Dzieci wolności. Antologia przełomu” i „Przewodnik po zaminowanym terenie 2″. Debiutuje tomikiem “W tym mieście” (Wydawnictwo papierwdole, 2022). Mieszka we Wrocławiu.
Więcej: Patronite.pl | Papierwdole | Instagram.com
Grafika: r/AdultColoring
Grafika strona główna: Blackwave fb

26 lutego 202216 stycznia 2023

Artyści i prowokacje. Rozmowa z historyczką sztuki
polecane przez redakcję

Artyści i prowokacje. Normy i zakazy. Przekraczanie granic. Meandry tworzenia. Cielesność i seksualność. Dlaczego artyści wywołują skandale? Dlaczego buntują się przeciwko władzy? Rozmawiamy z Martą Motyl -- pisarką i historyczką sztuki. (...)

Weiwei tak bardzo naraził się chińskim władzom, że go aresztowali na kilka miesięcy. Do krytykowania władzy trzeba większej odwagi, niż dorysowanie Matce Boskiej wąsów. Wydaje mi się, że w naszym kraju dość łatwo jest sprowokować publiczność, bo jesteśmy krajem katolickim, zbudowanym w zasadzie na pruderii, martyrologii i kłamstwach historycznych.

4 lutego 202217 stycznia 2023

Fotograf zagubiony na terenach amerykańskich rezerwatów przyrody

Z wyciągniętymi dłońmi ledwo unoszącymi się na powierzchni ciemnej wody, symbolizującymi kruchy balans życia i śmierci, amerykański fotograf i filmowiec Evan James Atwood przedstawia nam świat człowieka nagiego, czystego, istniejącego bez cywilizacji.
[Fotografie: Evan James Atwood źródło: portfolio]

atwood

atwood7

atwood2

atwood3

atwood6

atwood5

atwood4

Kadry wykonywane przez Atwooda głównie na terenach amerykańskich rezerwatów przyrody są dobrze skomponowane i pięknie oświetlone. Emanuje z nich wewnętrzny spokój, uduchowienie. Jego fotografie wyglądają „malarsko” i zawierają duży pierwiastek symbolizmu, ponieważ można się w nich doszukiwać ukrytach znaczeń krążących wokół zagadnień ludzkiego mroku, nadziei, piękna.
James zaczynał karierę w 2012 roku projektem 365. Obecnie to artysta ukształtowany i doceniony, koncentrujący się na dokumentowaniu codziennego życia rdzennych amerykańskich społeczności, dalekich od świateł wielkich miast.

Evan James Atwood — niezależny amerykański filmowiec i fotograf rezydujący w Portland, zajmujący się dokumentowaniem życia lokalnych społeczności, często wykorzystujący w swojej pracy klasyczny, analogowy sprzęt fotograficzny.

Slide 1

Guy Denning

INFERNO

Slide 2

Slide 3

Zobacz także: Mistrzowie Photoshopa. Nie odróżnisz fałszu od prawdy.

15 listopada 202131 marca 2023

O starej Ukrainie bez lukru, czyli posiadanie kierowcy determinuje postrzeganie człowieka

O blichtrze i tzw. „pokazusze”.

Pokazucha to pojęcie, które można by oddać staropolskim powiedzeniem „zastaw się, a postaw się”. Jest to zjawisko typowe dla ludów wschodu, jednak, mając porównanie z okresu zamieszkiwania w Moskwie, Kijowie i Taszkencie stwierdzam, że to właśnie na Ukrainie jest ono najbardziej uwypuklone, by nie powiedzieć, wynaturzone. Co eksponowały ukraińskie media po wizycie prezydenta Komorowskiego u Janukowycza tuż przed „Rewolucją godności”? Myliłby się ten, kto by pomyślał, że zawarte umowy, porozumienia itd. Nie. A to, że ich prezydent miał na ręce zegarek w przybliżeniu sto razy droższy niż nasz prezydent.

20 października 202124 marca 2023

Musisz spodobać się Nieśmiertelnym

ARTUR ŻUREK "Delectus"

Oto nowy ład społeczny. Nieśmiertelny, Użyteczny i Odpad. Wszyscy są od siebie zależni, ale to najsilniejsi trzymają władzę i stanowią o porządku, reszta to sługusy systemu. Kobiety — wraz z towarzyszącymi im mężczyznami i dziećmi obojga płci — należą do kasty Zapomnianych.

13 października 202116 stycznia 2023

Z pamiętnika sklerotyka

MAREK JASTRZAB "Niedopowiedzenia"

Proza dla smakoszy stylu retro. Dziadek „Jak mu było” i narrator, tak przesiąknięci sobą nawzajem, że zdają się jedną osobą. Przemieleni i wypluci przez system, odpady ludzkości z numerem ewidencyjnym, który dla innych zawsze znaczył więcej, niż oni sami.

29 września 202129 stycznia 2023

Mieszka w Nowym Jorku. Ma nowe oczy

Od 1998 roku mieszka w Nowym Jorku. Pochodzi z Ankary. W Ameryce pracuje jako fotografka, wykonując zlecenia dla tak renomowanych klientów jak: Pitchfork, The Creative Independent , NPR, The New York Times, Rolling Stone i inni. Ebru Yildiz jest bez wątpienia artystką odnoszącą sukcesy. Zawdzięcza to talentowi, pracowitości i surowemu stylowi, kóry może się podobać wydawcom i czytelnikom.
[Fotografie: Ebru Yildiz źródło: portfolio]

Ebru Yildiz

Ebru Yildiz ma coś, czego nie mają jej konkurenci w branży fotografii muzycznej. Ma „nowe oczy”. To sugestywna surowość i brak sztucznego blichtru. Muzycy na jej portretach „wyglądają dobrze” i jednocześnie w mocny, otwarty sposób wyrażają swoją osobowość. To bardzo trudna sztuka ponieważ, jak twierdzi artystka, 99% muzyków nie znosi się fotografować, choć rozumieją, że muszą to robić w celu promocji. Ebru Yildiz spędziła wiele godzin podczas koncertów w nowojorskich klubach i w jakiś sposób jej portrety nadają portretowanym „anielskości”, co trafnie ujął Robin Bacior w wywiadzie dla MajesticJournal. Podczas sesji fotograficznych ze znanymi klientami, Ebru jest tak zdenerwowana, że nie może spać w nocy i to działa na nią jak stymulant. Twarze goszczące na jej portretach to znani muzycy i wykonawcy np. Norah Jones.

Ebru Yildiz — fotografka młodego pokolenia pochodząca z Ankary i mieszkająca w Nowym Jorku. Specjalizująca się w portretach muzyków i koncertach. W 2016. ukazał się jej pierwszy album książkowy „We’ve Come So Far: The Last Days of Death By Audio”, dokumentujący zamknięcie klubu muzycznego na Brooklynie.
Na zdjęciu na stronie głównej: Ebru Yildiz

Slide 1

Paweł Bajew

Mistrz kreatywnego portretu

Slide 2

Slide 3

Zobacz także: Najważniejsze zdjęcie świata

6 września 202116 stycznia 2023

Wręczył mi syntetycznego skręta. Z głowy wyrosły mu rogi

M.S.

MS był informatykiem z zespołem Aspergera
jego mieszkanie przypominało skłot
w jego klawiaturze tkwiło
więcej jedzenia
niż w lodówce

D.

pojawiła się u MS-a i furknęła
traaa
i połowa z nas się zakochała

potem weszła do łazienki
i zaczęła się szprycować

kiedy wyszła
mignęła nam
jej szara pomarszczona
myszka

diabeł z Wellington

trasę z Auckland do Wellington
pokonałem pociągiem Northern Explorer
w 11 godzin i 20 minut

wysiadłem na dworcu kupiłem butelkę Jacka
zameldowałem się w hostelu

pod Subwayem
jakiś czarny żebrak naciągnął mnie
na kanapkę
z baraniną

wręczył mi syntetycznego skręta

z głowy wyrosły mu rogi
w kieszeni
trzymał nóż

Victor Ficnerski (ur. 1990) — Publikował m.in. w „Wyspie”, „Fabulariach”, „EleWatorze”, „Afroncie”, „Arteriach”, „Cegle”, „Czasie literatury”. Fragment jego mikropowieści zawarty został w książce „Dzieci wolności. Antologia przełomu”. Obecnie Victor Ficnerski przebywa w Lipsku.