Patrząc na ten film, trudno uwierzyć, że powstał w Polsce, w latach 70. Sztuka konsumpcyjna należy do najbardziej znanych realizacji Natalii LL — kultowej polskiej performerki, która w ten sposób krytykowała konceptualizm, oskarżając go o pomijanie cielesnej zmysłowości. Pokazując modelki spożywające banany, parówki i lody, artystka zbliżyła się do cienkiej różowej linii, oddzielającej artystyczną prowokację od pornografii. Przy Natalii LL, zbuntowane ikony dzisiejszej popkultury, wydają się groteskowo śmieszne.
W latach 1957–1963 studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie ASP) we Wrocławiu. Od 1964 członkini ZPAF. W grudniu 1970 razem ze Zbigniewem Dłubakiem, Andrzejem Lachowiczem i Antonim Dzieduszyckim, Natalia LL założyła galerię i grupę Permafo, która funkcjonowała do 1981. Permafo była jednym z najważniejszych ogniw artystycznego fotomedializmu. Od 1975 związana z międzynarodowym ruchem sztuki feministycznej. W 1976 jej praca Sztuka konsumpcyjna znalazła się na okładce międzynarodowego pisma „Flash art”. W 1977 została stypendystką Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku. W latach 1978–1995 pełniła funkcję komisarza, a następnie była wiceprzewodniczącą Międzynarodowego Triennale Rysunku we Wrocławiu. W 1991 otrzymała stypendium Verein Kulturkontakte w Wiedniu, a w 1994 została stypendystką Pro-Helvetia.
Realizacje Natalii LL wynikają z eksperymentów sztuki konceptualnej
Artystka jest jedną z pierwszych polskich przedstawicielek sztuki pojęciowej a w jej dziełach można zaobserwować postawę analityczną. Już na początku lat 70. w jej twórczości widoczne są oznaki procesu odchodzenia konceptualizmu od problemów medialnych na rzecz odpowiedniego doboru języka kreacji w celu uwypuklenia idei. W ramach postkonceptualnej praktyki sięgała po ikonografię zaczerpniętą z obszaru kultury popularnej, mass mediów i pornografii. Wielokrotnie praktyka artystyczna Natalii LL dotykała problematyki tożsamości artystki i kobiety. Zarówno w swojej działalności artystycznej, jak i w życiu codziennym, wykorzystuje strategie kreacji własnego wizerunku.
Pod koniec lat 60., m.in. pod wpływem lektury pism markiza de Sade’a i Georges’a Bataille’a, prowadziła poszukiwania w dziedzinie fotografii erotycznej (m.in. Sfera intymna, 1969; Aksamitny terror, 1970; Fotografia intymna, 1971). Równie często sięgała po język kultury popularnej i prowokowała, podważając niegdysiejsze i teraźniejsze moralne status quo. W 1972 artystka rozpoczęła serię realizacji fotograficznych i filmowych funkcjonujących pod tytułem Sztuka konsumpcyjna, w których dokonała przemiany znaczeń czynności konsumpcji. Ten wątek został poszerzony o cykl Sztuka postkonsumpcyjna (1975). Eksperymenty ukazujące fotograficzną reprezentację obrazów niemożliwych w realnym świecie zaowocowały cyklem Sztuczna fotografia (1975). W niezwykle twórczym okresie lat 70. powstały ponadto cykle: Sztuka zwierzęca (1977), Śnienie (1978) i Punkty podparcia (1978). Wówczas też artystka zrealizowała filmy Rejestracja permanentna czasu (1970) i Impresje (1973). — Wikipedia
Natalia LL (Natalia Lach-Lachowicz ur. 18 kwietnia 1937 w Zabłociu koło Żywca) — polska artystka intermedialna, konceptualistka. W swojej twórczości zajmuje się grafiką i malarstwem, a od lat 70-tych, także performance’em, filmem eksperymentalnym, wideo, instalacją, fotografią i rzeźbą. Jej prace mieszczą się w nurtach konceptualizmu, body-artu, foto-artu. W maju 2007 została odznaczona Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, a w styczniu 2013 roku otrzymała Nagrodę im. Katarzyny Kobro.
Więcej: Nataliall.com
Troche brakuje śmietany rozlanej na buzie.
Teraz piosenkarki spiewają leżac w bikini na fortepianie — signum temporis