Galeria sztuki. Czy to ma sens?

Czy ktoś z Was kupując jakiekolwiek dzieło sztuki, zastanawiał się dlaczego powstało? Co skłoniło autora do tego, by stworzyć coś, czym będzie chciał zaciekawić innych. Założę się, że poza znawcami tematu sztuki, tak naprawdę nikogo to nie interesuje. Większość Polaków z pewnością zna dzieła naszych „największych” artystów: Matejki, Malczewskiego, Wyczółkowskiego, Siemiradzkiego, Wyspiańskiego, Witkacego, Dunikowskiego. Mógłbym wymieniać jeszcze wiele nazwisk tych, którzy mieli ogromny wpływ na rozwój sztuki w Polsce. Czy podczas tworzenia każdemu z nich przyświecała jakaś konkretna idea, czy może po prostu mieli w sobie ogromny potencjał twórczy i nie wiedzieli co z nim począć? Albo zwyczajnie pokłócili się z żoną i by jej nie spuścić lania, poszli do pracowni i zaczęli malować. W Eprawdzie zainicjowaliśmy specjalny dział, w którym zajmiemy się promocją dzieł sztuki (nikt jeszcze nie robił tego tak jak my), pokazując prawdziwą historię ich powstania.

Nie interesuje nas dorobek twórczy danego artysty (ale o tym też napiszemy), czyli gdzie i ile miał wystaw, czy zdobył jakieś prestiżowe nagrody, które otworzyły mu drogę do kariery. Kto ze „znanych” ludzi go wspierał i dał zarobić. To zostawmy galeriom nastawionym na masową sprzedaż. W naszym dziale będziemy pokazywać artystę poprzez to, co udało mu się stworzyć, i co tak naprawdę nim kierowało, by dzieło ukończyć.

Czy Siemiradzki, malując „Pochodnie Nerona” wchłaniał niesamowite ilości wina i w tym czasie głaskał jakąś modelkę po cyckach? Czy Matejko zamykał się w pracowni ze strachu przed upierdliwą żoną wzbudzającą w nim agresję, którą to agresję następnie wylewał na płótno? Czy może dolegliwości chorobowe wywołane kiłą i uczuleniem na biel ołowiową Wyspiańskiego, miały wpływ na powstające arcydzieła? Czy Boznańska w czasie malowania portretu „Dziewczynki z chryzantemami” dostała biegunki? Czy Maria Dąbrowska pisząc „Noce i Dnie”, wsadzała palec w miejsca intymne swojej kochanki? Czy farba na płótnie Witkacego zawiera w sobie dodatkowy ekstrakt w postaci spermy, krwi lub moczu? Właśnie to nas będzie interesować. Chcielibyśmy, by ten dział czytali ludzie, którzy naprawdę sztukę czują aż do bólu — czytali i oglądali, by potem zapragnąć obraz tylko dla siebie. Nie interesuje nas przypadkowy odbiorca, który przebiegnie wzrokiem po tym poście i pójdzie się wysrać, albo włączy „Milionerów” na pierdolonym tefał-uenie. Takim ludziom z góry mówimy: Adiós muchachos. Jako redakcja, zdajemy sobie sprawę z tego, że jest to z naszej strony bezczelność i selekcjonowanie ludzi na „lepszy i gorszy sort”.

Tak ma być — bezczelność ma eliminować przypadkowość.

Osobiście uważam, że nie każdy zasługuje na to, by na jego ścianie wisiał dobry obraz, na komodzie stała doskonała rzeźba, by półkę na książki zaszczycała świetnie napisana książka. Wnioski te wysnuwam z osobistego doświadczenia — jak to się mówi w tefał-uenie — z autopsji. Wielokrotnie zdarzyło mi się gościć w swej pracowni takiego, „co to ma puste miejsce na ścianie i chciałby se coś powiesić i to za małe piniondze”. Urwij se chamie jaja i se powieś albo jedź do Ikei i tam se kupisz piękny widoczek w posrebrzanej ramce — cisnęło mi się na usta. Większy szacunek mam do osób, które biorą w dłoń moją książkę i szczerze mówią, że ją przeczytają, bo ją dostali w prezencie (tak naprawdę na co dzień nie czytają nic — może oprócz składu serka topionego zakupionego w Biedronce), niż do idioty, który bierze książkę, uśmiechając się pod nosem jak debil, po czym rzuca ją w kąt, bo chuj go interesuje, co ten pisarzyna tam wyskrobał, nie mówiąc już o tym, żeby się zastanowić, dlaczego dzieło powstało i do kogo było adresowane. Niestety muszę niektórych zmartwić — sztuka kosztuje. Tak, wiem, że część osób przeciera teraz oczy ze zdumienia. Tak — za dobry obraz trzeba zapłacić i to czasami spore pieniądze. Zanim powstanie dzieło sztuki, jest ono poprzedzone emocjami, naszpikowane wieloma bodźcami, które artystą „szarpią” przez długi czas. One właśnie nadają właściwy koloryt i smak twórczości. Znam wielu artystów, którzy tworzą dla pieniędzy. Mają do tego prawo. Malują szybko, dużo i chujowo.
Znawca zaraz wychwyci pazerność — gwarantuję Wam. Inni lecą na fali swojej popularności i twierdzą, że rozmazane psie gówno na płótnie (bo własnego gówna nie mają odwagi rozmazać), to „niecodzienna okazja dla kolekcjonera”. Pragniemy prezentować Wam dzieła, które naszym zdaniem zasługują na wyróżnienie z powodu pasji artysty, z powodu emocji, jakie nim kierowały podczas procesu twórczego.

Nie chcemy koncentrować się na wielkich nazwiskach (takie też będą), bo są modne na warszawskich salonach — niech sobie tam spokojnie łapią kurz. My chcemy promować twórców, którzy z konkretnego powodu odcisnęli na swych dziełach potężny ładunek emocjonalny — z tylko sobie znanych powodów — często dziwnych, często śmiesznych, ale i tragicznych. Zaznaczamy, że dzieła do galerii Eprawda będziemy wybierać według własnego uznania. Zachęcamy wszystkich artystów do przesyłania nam swoich prac z opisem dzieła według klucza, który jak sądzę, dosyć wyraźnie tutaj określiłem.

Andrzej Syska Szafrański — artysta malarz. Należy do Związku Polskich Artystów Plastyków w Warszawie. Jedyny w powojennej Polsce twórca panoram. Autor dwunastometrowego obrazu “Panorama Świętokrzyska”, ukazująca wydarzenia związane z pobytem Marszałka Józefa Piłsudskiego w Kielcach w 1914 roku. Panorama była prezentowana w oddziale Panoramy Racławickiej w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, oraz w Muzeum Historii Kielc. Jego pasją jest pisarstwo. Autor książek “Żółta czapka”, „Tango z rudzielcem”, „Złodziej snów”, a także sztuki teatralnej „Bal samobójców”. Prowadzi bloga, w którym zamieszcza krótkie opowiadania i dorobek malarski. Więcej: blog